سرطان پانکراس
سرطان لوزالمعده یا سرطان پانکراس زمانی اتفاق می‌افتد که سلولهای لوزالمعده جهش پیدا می‌کنند و خارج از کنترل تکثیر می‌شوند و تومور را تشکیل می‌دهند. لوزالمعده غده‌ای در شکم (شکم)، بین ستون فقرات و معده است؛ این عضو هورمون‌هایی می‌سازد که سطح قند خون را کنترل می‌کنند و آنزیم‌هایی که به هضم کمک می‌کنند. بیشتر سرطان‌های پانکراس از مجاری پانکراس شروع می شود. مجرای اصلی پانکراس (مجرای Wirsung) پانکراس را به مجرای صفراوی مشترک متصل می‌کند.
تومورهای لوزالمعده در مراحل اولیه در آزمایشات تصویربرداری نشان داده نمی‌شوند. به همین دلیل، در بسیاری از افراد تا زمانی که سرطان گسترش نیافته (متاستاز) تشخیص داده نمی‌شود. سرطان لوزالمعده همچنین به بسیاری از داروهای رایج سرطان مقاوم است و این موضوع درمان آن را بسیار دشوار می‌کند.
انواع سرطان پانکراس
دو نوع اصلی تومور پانکراس وجود دارد:
تومورهای برون‌ریز: بیش از ۹۰ درصد از تمام تومورهای پانکراس تومورهای برون‌ریز هستند. شایع‌ترین نوع سرطان لوزالمعده، آدنوکارسینوم پانکراس، زمانی شروع می شود که سلولهای برون‌ریز در پانکراس شروع به رشد خارج از کنترل می‌کنند. بیشتر پانکراس از سلولهای برون‌ریز تشکیل شده است که غدد و مجاری برون‌ریز را تشکیل می‌دهند. غدد برون‌ریز آنزیم‌های لوزالمعده می‌سازند که در روده‌ها آزاد می‌شوند تا به شما در هضم غذاها (به‌ویژه چربی‌ها) کمک کنند.
تومورهای نورواندوکرین: کمتر از ۱۰ درصد از تومورهای پانکراس، تومورهای عصبی غدد درون ریز (NETs) هستند. کارسینوم سلول جزیره ای نام دیگری برای NET است. سلولهای غدد درون ریز درصد کمتری از سلولهای پانکراس را تشکیل می‌دهند. این سلول‌ها هورمون‌های مهمی مانند انسولین و گلوکاگون (که به کنترل سطح قند خون کمک می‌کنند) می‌سازند و مستقیماً در خون آزاد می‌کنند. تومورهای نورواندوکرین پانکراس از سلولهای غدد درون ریز شروع می‌شوند. برای اطلاعات بیشتر در مورد این نوع تومور نورواندوکرین پانکراس را ببینید.
انواع کمتر شایع سرطان اگزوکرین
سایر سرطان‌های برون‌ریز کمتر شایع شامل کارسینوم آدنوسکواموس، کارسینوم سلول سنگفرشی، کارسینوم سلول حلقه‌ای، کارسینوم تمایز نیافته و کارسینوم تمایز نیافته با سلولهای غول‌پیکر است.
سرطان آمپولاری یا سرطان آمپول واتر: این سرطان از آمپول Vater شروع می شود، جایی که مجرای صفراوی و مجرای پانکراس به هم می‌رسند و به روده کوچک تخلیه می‌شوند. سرطان‌های آمپولاری از نظر تکنیکی سرطان پانکراس نیستند، اما در اینجا گنجانده شده‌اند، زیرا تقریباً یکسان درمان می‌شوند.
سرطان‌های آمپولاری اغلب مجرای صفراوی را در حالی که هنوز کوچک هستند و به دور گسترش نیافته‌اند مسدود می‌کنند. این انسداد باعث تجمع صفرا در بدن می‌شود که منجر به زرد شدن پوست و چشم‌ها (یرقان) می شود. به همین دلیل، این سرطان‌ها معمولاً زودتر از اکثر سرطان‌های پانکراس یافت می‌شوند.
رشد خوش‌خیم و پیش سرطانی در پانکراس
برخی از ضایعات در لوزالمعده خوش‌خیم هستند (نه سرطان)، در حالی که برخی دیگر در صورت عدم درمان ممکن است در طول زمان تبدیل به سرطان شوند (که به عنوان پیش سرطان شناخته می‌شوند).
- نئوپلاسم‌های کیستیک سروزی (SCNs) (همچنین به عنوان سیستادنوما سروزی شناخته می‌شوند) تومورهایی هستند که کیسه‌هایی (کیست‌ها) پر از مایع دارند. SCN ها تقریباً همیشه خوش‌خیم هستند و بیشتر آنها نیازی به درمان ندارند مگر اینکه بزرگ شوند یا علائم ایجاد کنند.
- نئوپلاسم‌های کیستیک موسینوس (MCNs) (همچنین به عنوان سیستادنوما موسینوس شناخته می‌شوند) تومورهایی با رشد آهسته هستند که دارای کیست‌های پر از ماده ژله‌مانند به نام موسین هستند. این تومورها تقریباً همیشه در زنان ایجاد می‌شوند. در حالی که آنها سرطانی نیستند، برخی از آنها در صورت عدم درمان می‌توانند در طول زمان به سرطان تبدیل شوند، بنابراین این تومورها معمولاً با جراحی برداشته می‌شوند.
- نئوپلاسم‌های موسینوس پاپیلاری داخل مجاری (IPMNs) تومورهای خوش‌خیمی هستند که در مجاری پانکراس رشد می‌کنند. مانند MCN ها، این تومورها موسین می‌سازند و با گذشت زمان در صورت عدم درمان گاهی به سرطان تبدیل می‌شوند. برخی از IPMN ها را می‌توان در طول زمان به دقت دنبال کرد، اما برخی از آنها ممکن است در صورت داشتن ویژگی‌های خاصی مانند اگر در مجرای اصلی پانکراس هستند، نیاز به جراحی داشته باشند.
- نئوپلاسم‌های کاذب پاپیلاری جامد (SPNs) تومورهای نادر و با رشد آهسته‌ای هستند که تقریباً همیشه در زنان جوان ایجاد می‌شوند. اگرچه این تومورها به‌کندی رشد می‌کنند، گاهی اوقات می‌توانند به سایر قسمت‌های بدن گسترش یابند، بنابراین بهتر است با جراحی درمان شوند. چشم‌انداز افراد مبتلا به این تومورها معمولاً بسیار خوب است.
علائم سرطان پانکراس
سرطان‌های اولیه لوزالمعده اغلب هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند. معمولاً علائم سرطان لوزالمعده زمانی که تومور بسیار بزرگ شده یا در خارج از پانکراس پخش شده، مشخص می‌شوند.
داشتن یک یا چند مورد از علائم زیر به معنای ابتلا به سرطان پانکراس نیست. با این حال، اگر هر یک از این علائم را دارید، مهم است که آنها را توسط پزشک بررسی کنید تا در صورت نیاز بتوان علت را پیدا و درمان کرد.
زردی و علائم مرتبط
اکثر افراد مبتلا به سرطان پانکراس (و تقریباً همه افراد مبتلا به سرطان آمپولار) زردی را به عنوان یکی از اولین علائم خود خواهند داشت.
زردی در اثر تجمع بیلی‌روبین، ماده‌ای به رنگ زرد مایل به قهوه‌ای تیره در کبد ایجاد می شود. به طور معمول، کبد مایعی به نام صفرا آزاد می‌کند که حاوی بیلی‌روبین است. صفرا از طریق مجرای صفراوی مشترک وارد روده می شود، جایی که به تجزیه چربی‌ها کمک می‌کند. هنگامی که مجرای صفراوی مشترک مسدود می شود، صفرا نمی‌تواند به روده‌ها برسد و بیلی‌روبین در بدن جمع می شود.
سرطان‌هایی که از سر لوزالمعده شروع می‌شوند نزدیک مجرای صفراوی مشترک هستند. این سرطان‌ها می‌توانند در حالی که هنوز نسبتاً کوچک هستند روی مجرا فشار آورده و باعث زردی شوند که گاهی اوقات می‌تواند منجر به یافتن این تومورها در مراحل اولیه شود. اما سرطان‌هایی که از بدن یا دم لوزالمعده شروع می‌شوند، تا زمانی که از طریق پانکراس پخش نشوند، روی مجرا فشار نمی‌آورند. در این زمان، سرطان اغلب فراتر از پانکراس گسترش یافته است.
وقتی سرطان پانکراس گسترش می‌یابد، اغلب به کبد می‌رود. این نیز می‌تواند باعث زردی شود.
ادرار تیره: گاهی اوقات، اولین علامت زردی، ادرار تیره‌تر است. با افزایش سطح بیلی‌روبین در خون، رنگ ادرار قهوه‌ای می شود.
مدفوع روشن یا چرب: بیلی‌روبین به طور معمول به رنگ قهوه‌ای مدفوع کمک می‌کند. اگر مجرای صفراوی مسدود باشد، مدفوع ممکن است به رنگ روشن یا خاکستری باشد. همچنین، اگر آنزیم‌های صفرا و لوزالمعده نتوانند به روده‌ها برسند تا به تجزیه چربی‌ها کمک کنند، مدفوع می‌تواند چرب شود و ممکن است در توالت شناور شود.
خارش پوست: هنگامی که بیلی‌روبین در پوست جمع می شود، ممکن است پوست دچار خارش و زردی شود.
درد شکم یا کمر
درد در ناحیه شکم یا کمر در سرطان پانکراس شایع است. سرطان‌هایی که از دم لوزالمعده شروع می‌شوند می‌توانند نسبتاً بزرگ شوند و شروع به فشار بر سایر اندام‌های مجاور کنند و باعث درد شوند. سرطان همچنین ممکن است به اعصاب اطراف لوزالمعده گسترش یابد که اغلب باعث کمردرد می شود.
کاهش وزن و کم اشتهایی
کاهش وزن ناخواسته در افراد مبتلا به سرطان پانکراس بسیار رایج است. این افراد اغلب اشتهای کمی دارند یا اصلاً اشتها ندارند.
تهوع و استفراغ
اگر سرطان انتهای معده را تحت فشار قرار دهد، می‌تواند تا حدی آن را مسدود کند و عبور غذا را سخت کند. این می‌تواند باعث تهوع، استفراغ و درد شود که بعد از خوردن غذا بدتر می شود.
بزرگ شدن کیسه صفرا یا کبد
اگر سرطان مجرای صفراوی را مسدود کند، صفرا می‌تواند در کیسه صفرا جمع شود و آن را بزرگ‌تر کند. گاهی اوقات پزشک می‌تواند این را به عنوان یک توده بزرگ زیر سمت راست قفسه سینه در طول معاینه فیزیکی احساس کند. در تست‌های تصویربرداری نیز قابل مشاهده است.
سرطان پانکراس همچنین گاهی اوقات می‌تواند کبد را بزرگ کند، به خصوص اگر سرطان در آنجا گسترش یافته باشد. پزشک ممکن است بتواند لبه کبد را در زیر قفسه سینه سمت راست در معاینه احساس کند، یا ممکن است کبد بزرگ در آزمایش‌های تصویربرداری دیده شود.
لخته شدن خون
گاهی اوقات، اولین سرنخ مبنی بر ابتلای فردی به سرطان لوزالمعده، لخته شدن خون در یک ورید بزرگ، اغلب در ساق پا است. این ترومبوز ورید عمقی یا DVT نامیده می شود. علائم می‌تواند شامل درد، تورم، قرمزی و گرما در پای آسیب دیده باشد. گاهی اوقات یک تکه از لخته می‌تواند پاره شود و به ریه‌ها برود که ممکن است تنفس را سخت کند یا باعث درد قفسه سینه شود. لخته خون در ریه‌ها آمبولی ریه یا PE نامیده می شود.
دیابت
به‌ندرت، سرطان پانکراس باعث دیابت (قند خون بالا) می شود زیرا سلولهای سازنده انسولین را از بین می‌برند. علائم می‌تواند شامل احساس تشنگی و گرسنگی و نیاز به دفع مکرر ادرار باشد. اغلب، سرطان می‌تواند منجر به تغییرات کوچکی در سطح قند خون شود که علائم دیابت را ایجاد نمی‌کند، اما همچنان با آزمایش خون قابل‌تشخیص است.
تشخیص سرطان لوزالمعده
تشخیص سرطان پانکراس در مراحل اولیه دشوار است. این به این دلیل است که پزشکان نمی‌توانند پانکراس را در طول معاینات معمول احساس کنند و دیدن این تومورها در آزمایش‌های معمول تصویربرداری دشوار است.
اگر پزشک شما مشکوک به سرطان لوزالمعده باشد، ترکیبی از تست‌های عملکرد پانکراس را توصیه می‌کند که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تست‌های تصویربرداری شامل
سی تی اسکن (توموگرافی کامپیوتری).
MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی).
PET (توموگرافی گسیل پوزیترون).
سونوگرافی آندوسکوپی (EUS).
- آزمایشات خون
آزمایش خون پانکراس می‌تواند نشانگرهای تومور را تشخیص دهد. تومور مارکر ماده‌ای است که ممکن است وجود سرطان را نشان دهد.
برای سرطان پانکراس، سطوح بالای آنتی‌ژن کربوهیدرات (CA) 19-9 – نوعی پروتئین آزاد شده توسط سلولهای سرطانی پانکراس – ممکن است نشان‌دهنده وجود تومور باشد.
- مرحله‌بندی لاپاراسکوپی
گاهی اوقات، پزشکان از لاپاراسکوپی برای تعیین وسعت سرطان پانکراس و امکان برداشتن آن استفاده می‌کنند.
در طی این روش، جراح چند برش (بریدگی) کوچک در شکم شما ایجاد می‌کند و یک لوله بلند با دوربین در انتهای آن وارد می‌کند. این به آنها اجازه می‌دهد تا داخل شکم شما را ببینند و به دنبال ناهنجاری‌ها باشند. اغلب، آنها در طی همان روش بیوپسی می‌گیرند.
- آزمایش ژنتیک
برخی از افراد مبتلا به سرطان پانکراس دارای جهش در ژن‌های BRCA1 و BRCA2 هستند. اگرچه ممکن است این ژن‌ها را به عنوان “ژن‌های سرطان سینه” بشناسید، جهش در BRCA1 و BRCA2 ممکن است نشان‌دهنده انواع دیگر سرطان از جمله پروستات، تخمدان و پانکراس باشد.
اگر از بستگان درجه یک (والدین، فرزند یا خواهر و برادر) فردی هستید که سرطان پانکراس دارد، باید آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید. نتایج شما می‌تواند به شما بگوید که آیا جهش ژن BRCA1 یا BRCA2 دارید یا خیر. به‌خاطر داشته باشید، حتی اگر جهش داشته باشید، به این معنی نیست که سرطان خواهید گرفت.
چه چیزی باعث سرطان پانکراس می شود؟
پاسخ روشنی وجود ندارد ما دقیقاً نمی‌دانیم چه چیزی باعث سرطان پانکراس می شود. اما کارشناسان برخی از عوامل خطر را شناسایی کرده‌اند. عامل خطر چیزی است که شانس ابتلا به یک بیماری خاص را افزایش می‌دهد. عوامل خطر شایع سرطان پانکراس عبارت‌اند از:
- سیگار، سیگار برگ و استفاده از اشکال دیگر تنباکو.
- چاقی، به خصوص اضافه وزن در اطراف کمر
- دیابت، به‌ویژه دیابت نوع ۲. دیابت با شروع ناگهانی می‌تواند نشانه سرطان پانکراس باشد.
- قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی مانند آفت‌کش‌ها و پتروشیمی‌ها.
- پانکراتیت مزمن، التهاب دائمی پانکراس.
- پانکراتیت مزمن ارثی ناشی از تغییرات ژنی (جهش) از والدین بیولوژیکی به فرزند منتقل می شود.
- سندرم‌های ارثی با تغییرات (جهش) در ژن‌ها، مانند ژن‌های BRCA1 یا BRCA2 از والدین بیولوژیکی به فرزند منتقل می شود.
تفاوت سرطان پانکراس قابل‌برداشت و غیرقابل‌برداشت
متخصصان تومورهای پانکراس را به چهار دسته مختلف طبقه‌بندی می‌کنند:
قابل‌برداشت: تومور فقط در لوزالمعده قرار دارد و عروق خونی مجاور یا سایر اندام‌ها را درگیر نمی‌کند. یک متخصص می‌تواند آن را با جراحی حذف کند.
قابل برداشتن مرزی: تومور در لوزالمعده قرار دارد و رگ‌های خونی مجاور درگیر هستند، اما جراح همچنان می‌تواند آن را خارج کند.
به صورت موضعی پیشرفته: تومور در لوزالمعده قرار دارد و رگ‌های خونی مجاور را درگیر می‌کند. در این موارد، برداشتن جراحی ممکن است دشوار یا ناامن باشد.
متاستاتیک: سرطان به نواحی دوردست بدن مانند کبد، ریه‌ها یا حفره شکمی گسترش یافته است. احتمالاً به اندام‌ها، بافت‌ها یا غدد لنفاوی نزدیک پانکراس گسترش یافته است.
مدیریت و درمان سرطان پانکراس
تنها راه برای درمان واقع‌بینانه سرطان پانکراس، برداشتن کامل سرطان با جراحی است. درمان سرطان لوزالمعده عبارت‌اند از:
عمل جراحی
جراحی تنها راه واقع‌بینانه برای درمان سرطان پانکراس است. اما جراحان تنها زمانی آن را توصیه می‌کنند که بتوان تمام تومور سرطان را از بین ببرند. در غیر این صورت، فایده‌ای ندارد. برای موفقیت‌آمیز بودن جراحی، سرطان باید به طور کامل به پانکراس محدود شود. حتی در این صورت، حذف کامل سرطان ممکن است امکان‌پذیر نباشد. بسته به محل و اندازه تومور، چند تکنیک جراحی متفاوت وجود دارد:
روش ویپل (پانکراتیکودئودنکتومی)
اگر تومور در سر لوزالمعده (عریض‌ترین قسمت لوزالمعده، نزدیک روده کوچک شما) باشد، ممکن است متخصص روش ویپل را توصیه کند. این روش جراحی سر لوزالمعده، دوازدهه (اولین بخش روده کوچک)، کیسه صفرا، بخشی از مجرای صفراوی و غدد لنفاوی مجاور را برمی‌دارد. سپس جراح مجرای صفراوی و پانکراس باقیمانده را به روده کوچک شما متصل می‌کند. این کار دستگاه گوارش شما را بازسازی می‌کند.
پانکراتکتومی دیستال
اگر تومور در دم پانکراس باشد، جراح می‌تواند پانکراتکتومی دیستال را انجام دهد. در طی این روش، جراح دم لوزالمعده و مقداری از بدن پانکراس را برمی‌دارد. در بیشتر موارد، طحال بیمار را نیز برمی‌دارند.
پانکراتکتومی کامل
اگر سرطان در کل پانکراس گسترش یافته، اما برداشتن آن همچنان امکان‌پذیر است، پزشک ممکن است این روش را در نظر بگیرد. این جراحی کل لوزالمعده، کیسه صفرا، طحال و بخشی از معده و روده کوچک را از بین می‌برد.
زندگی بدون پانکراس ممکن است، اما می‌تواند عوارض جانبی خاصی ایجاد کند. لوزالمعده انسولین و سایر هورمون‌هایی می‌سازد که قند خون را در سطح ایمن نگه می‌دارند. بدون پانکراس، بیمار به دیابت مبتلا خواهد شد و به تزریق انسولین نیاز دارد. علاوه بر این، برای کمک به هضم، باید از قرص‌های آنزیم پانکراس استفاده کند.
شیمی درمانی
شیمی درمانی از داروهایی استفاده می‌کند که سلولهای سرطانی را از بین می‌برند. پزشکان از شیمی درمانی به عنوان یک درمان مستقل استفاده می‌کنند – به‌ویژه برای افراد مبتلا به سرطان پانکراس پیشرفته. آنها همچنین ممکن است شیمی درمانی را قبل از جراحی برای کوچک کردن تومور یا بعد از جراحی برای از بین بردن سلولهای سرطانی باقیمانده توصیه کنند.
چه زمانی ممکن است از شیمی درمانی استفاده شود؟
شیمی درمانی اغلب بخشی از درمان سرطان پانکراس است و ممکن است در هر مرحله استفاده شود:
قبل از جراحی (شیمی درمانی نئوادجوانت): شیمی درمانی را می‌توان قبل از جراحی (گاهی اوقات همراه با پرتودرمانی) برای کوچک کردن تومور تجویز کرد تا بتوان آن را با جراحی کم‌حجم‌تر برداشت. شیمی درمانی نئوادجوانت اغلب برای درمان سرطان‌هایی استفاده می شود که خیلی بزرگ هستند که در زمان تشخیص با جراحی حذف شوند (به نام سرطان‌های پیشرفته محلی).
پس از جراحی (شیمی درمانی کمکی): شیمی درمانی را می‌توان بعد از جراحی (گاهی اوقات همراه با پرتو) برای از بین بردن سلولهای سرطانی که پشت سر گذاشته یا گسترش یافته‌اند اما قابل مشاهده نیستند، استفاده کرد. اگر به این سلول‌ها اجازه رشد داده شود، می‌توانند تومورهای جدیدی را در سایر نقاط بدن تشکیل دهند. این نوع درمان ممکن است احتمال عود سرطان را کاهش دهد.
برای سرطان پیشرفته لوزالمعده: زمانی که سرطان پیشرفته است و نمی‌توان آن را به طور کامل با جراحی برداشت، یا اگر جراحی امکان‌پذیر نیست و یا اگر سرطان به سایر اندام‌ها گسترش یافته باشد، می‌توان از شیمی درمانی استفاده کرد.
کدام داروهای شیمی درمانی برای سرطان پانکراس استفاده می شود؟
در بیشتر موارد (به‌ویژه به عنوان درمان کمکی یا نئوادجوانتی)، شیمی درمانی زمانی مؤثرتر است که ۲ یا چند دارو با هم داده شوند. برای افرادی که از سلامت کافی برای درمان‌های ترکیبی برخوردار نیستند، می‌توان از یک دارو (معمولاً جمسیتابین، ۵-FU یا کپسیتابین) استفاده کرد.
رایج‌ترین داروهای مورد استفاده برای شیمی درمانی کمکی و نئوادجوانت عبارت‌اند از:
انکوزار – جمسیتابین
۵-فلوئورواوراسیل (۵-FU)
اگزالی پلاتین (زالیکو)
پاکلی تاکسل متصل به آلبوم
کپسیتابین (یک داروی خوراکی ۵-FU) (زلورک)
سیس پلاتین
ایرینوتکان (رینتکا)
شیمی درمانی برای سرطان پیشرفته پانکراس
جمسیتابین
۵-فلوئورواوراسیل (۵-FU) یا کپسیتابین (یک داروی خوراکی ۵-FU)
ایرینوتکان یا ایرینوتکان لیپوزومی
داروهای پلاتین: سیس پلاتین یا اگزالیپلاتین
تاکسان‌ها: پکلی تاکسل، دوستاکسل یا پاکلی تاکسل متصل به آلبومین
پرتو درمانی
پرتودرمانی از اشعه ایکس با انرژی بالا برای از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می‌کند. اغلب، ارائه‌دهندگان پرتودرمانی را با شیمی درمانی (شیمی درمانی) ترکیب می‌کنند. آنها ممکن است آن را قبل از جراحی، بعد از جراحی یا به عنوان بخشی از درمان اصلی سرطان پانکراس توصیه کنند. پرتودرمانی همچنین می‌تواند به کاهش علائم سرطان لوزالمعده در افرادی که واجد شرایط جراحی نیستند (در موارد سرطان پیشرفته) کمک کند.
درمان هدفمند
این درمان از داروهایی استفاده می‌کند که پروتئین‌های خاصی را هدف قرار می‌دهند. این پروتئین‌ها نحوه رشد و گسترش سلولهای سرطانی را کنترل می‌کنند. متخصصان ممکن است درمان هدفمند را با درمان‌های دیگر مانند پرتودرمانی ترکیب کنند.
مهارکننده EGFR
ارلوتینیب دارویی است که پروتئینی را روی سلولهای سرطانی به نام EGFR هدف قرار می‌دهد که به طور معمول به رشد سلول‌ها کمک می‌کند. در افراد مبتلا به سرطان پانکراس پیشرفته، این دارو را می‌توان همراه با داروی شیمی درمانی جمسیتابین تجویز کرد. ممکن است برخی از افراد بیشتر از دیگران از این ترکیب سود ببرند.
مهار کننده PARP
در تعداد کمی از سرطان‌های پانکراس، سلول‌ها در یکی از ژن‌های BRCA (BRCA1 یا BRCA2) تغییراتی دارند. تغییر در یکی از این ژن‌ها گاهی اوقات می‌تواند منجر به سرطان شود.
اولاپاریب دارویی است که به عنوان مهارکننده PARP شناخته می شود. آنزیم‌های PARP معمولاً در مسیری که به ترمیم DNA آسیب‌دیده در داخل سلول‌ها کمک می‌کند، درگیر هستند. ژن‌های BRCA معمولاً در مسیر متفاوتی از ترمیم DNA نقش دارند و جهش در یکی از این ژن‌ها می‌تواند آن مسیر را مسدود کند. این دارو با مسدود کردن مسیر PARP نیز ترمیم DNA آسیب دیده را برای سلولهای توموری با ژن جهش یافته BRCA که اغلب منجر به مرگ آنها می شود، بسیار سخت می‌کند.
اولاپاریب را می‌توان برای درمان سرطان لوزالمعده پیشرفته در افرادی که دارای جهش شناخته شده یا مشکوک در ژن BRCA هستند، استفاده کرد، که سرطان آنها پس از حداقل ۴ ماه شیمی درمانی که شامل یک داروی پلاتین (مانند اگزالی پلاتین یا سیس پلاتین) است، بدتر نشده است.
عوارض جانبی این دارو می‌تواند شامل تهوع، استفراغ، اسهال یا یبوست، خستگی، احساس سرگیجه، کاهش اشتها، تغییرات چشایی، کاهش تعداد گلبول‌های قرمز خون (کم خونی)، کاهش تعداد گلبول‌های سفید خون (با افزایش خطر عفونت)، درد شکم و درد عضلات و مفاصل. عوارض جانبی کمتر شایع اما جدی‌تر می‌تواند شامل التهاب در ریه‌ها و ایجاد برخی سرطان‌های خونی مانند سندرم میلودیسپلاستیک (MDS) یا لوسمی میلوئید حاد (AML) باشد.
مهار کننده‌های NTRK
تعداد کمی از سرطان‌های پانکراس تغییراتی در یکی از ژن‌های NTRK دارند. این تغییرات ژنی گاهی می‌تواند منجر به رشد غیرطبیعی سلول و سرطان شود.
لاروترکتینیب و انترکتینیب پروتئین‌های ساخته شده توسط ژن‌های NTRK را هدف قرار می‌دهند. این داروها را می‌توان در افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده پیشرفته استفاده کرد که مشخص شده است تغییر ژن NTRK دارند، معمولاً زمانی که سرطان با وجود سایر درمان‌ها همچنان در حال رشد است.
داروهای هدفمند درمانی رایج برای سرطان پانکراس عبارت‌اند از:
ارلوتینیب (تینلو)
اولاپاریب.
لاروترکتینیب
انترکتینیب
مدیریت درد
سرطان پانکراس می‌تواند بسیار دردناک باشد زیرا ممکن است اعصاب مجاور را درگیر کند. متخصص مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند به شما در مدیریت درد با داروهای خوراکی، بیهوشی یا تزریق استروئید کمک کند.
اگر سرطان پانکراس دارید و شروع به درد شدید و مداوم کردید، به پزشک خود اطلاع دهید. آنها می‌توانند درمانی پیدا کنند که علائم شما را کاهش دهد.
